در روستاهای طالقان، دختران در روز پانزدهم بهار با بستن تابی بر درخت مشغول تاب خوردن می شوند و دختر دیگری به شوخی با تكه چوبی به پای دختری كه مشغول تاب خوردن است می زند تا دختر اسم پسری را كه دوست دارد بگوید و نام آن پسر گوش به گوش به بزرگان فامیل می رسد.

بین اقوام شمال اروپا (هلند و دانمارك) رسم بر این بود كه عموم خواستگاری ها در ماه ژوئن انجام می گرفت. روش خواستگاری چنین بود كه پسر عاشق برای خانواده دختر یك سبد گل می فرستاد؛ اگر دختر می خواست به این پیشنهاد جواب مثبت بدهد او نیز یك سبد گل ارسال می داشت، اما اگر با خواستگاری موافق نبود به جای گل یك شاخه كاج در سبد می نهاد.
در خواستگاری زردشتیان، خانواده پسر نامه ای را كه برای خواستگاری از طرف پسر به پدر دختر نوشته شده و معمولا برای شگون روی كاغذ سبزرنگ نوشته می شود، در پاكتی سبز می گذارند و با یك دستمال سبز و یك كله قند همراه با مقداری سنجد و آویشن به منزل دختر می برند. جواب نامه پسر چند روز بعد از طرف خانواده دختر با همان تشریفات به منزل پسر برده می شود.
چند روز بعد از نامزدی،  اقوام دختر با دو لاله روشن و شیرینی سفید (نقل) و كله قند سبزپوش،  گل، پارچه، كراوات و هدایای دیگر به خانه پسر می روند.
در مازندران قدیم، مادر پسر یا یكی از زنان اقوام كه تردست هم بود به بهانه ای به منزل دختر می رفت و چند ساعتی آن جا می ماند و حركات دختر را زیر نظر می گرفت. در صورت قطعی شدن تصمیم، زنی را به عنوان رافع و راه بازكن به نزد مادر دختر می فرستادند. اگر خانوده دختر مخالف بودند، مادر دختر می گفت: این آب از این جوی نمی رود. و یا می گفت: این حرف را همین جا بگذارید زیر فرش.
تركمن ها در مرحله خواستگاری، چند نفر از افراد ریش سفید و معتمد را كه سووچی می نامند، به خانه عروس می فرستند. یكی از سووچی ها رو به پدر خانواده می گوید كه خبرمیزی آل! بیز خبرلی گلدیك! به معنی این كه ما حامل خبری هستیم.
خانواده دختر دم بخت كه معمولا با دیدن این افراد، منتظر این جمله است، در پاسخ می گوید: خوش خبر نگیزی آیدینگ! یعنی این كه منتظر شنیدن خبر خوش شما هستیم.
رسم بر این است كه در همین مرحله و پس از اعلام شیربها ، سووچی ها از خانواده دختر می خواهند به حرمت ریش سفیدانی كه در تركیب سووچی ها قرار دارند، این رقم را كاهش دهد و خانواده دختر غالبا مقداری از كل رقم كم می كند و می گوید كه در مرحله شیرینی خوری و شیطان گچمز نیز از كل مبلغ، مقداری را كم خواهد كرد.
در روستای ارا، یكی از روستاهای بخش چهار دانگه ساری، قبل از شیرینی خوران مراسم دندان شـكن انجام می شود یعنی خـانواده داماد برای این كه كسـی نتواند به خواستگاری دختر برود و رقبای احتمالی هم دندان شان به سنگ بخورد یك مراسم كوچك نامزدی می گیرند. گاهی این كار با گذاشتن برگ سبز در نزد خانواده عـروس انجام می شود.
اتریشی ها یكی بودن حرف اول نام خانوادگی عروس و خواستگارش را بدیمن می دانستند و خواستگاری را رد می كردند.
در بعضی قبایل شرق آفریقا چند نفر از جوانان با چوب به داماد حمله می كنند. اگر داماد تا پانزده دقیقه تحمل كند كه هیچ و گرنه عروسی به هم می خورد!
در بعضی قبایل جنوب آفریقا هم داماد با كمك چند نفر دختر مورد نظرش را می دزدد و مخفی می كند. بعد از چند روز به پدر و مادر عروس خبر می دهد كه خواستگار دخترشان است.
بعد از مشاجره لفظی، سرانجام داماد شیربهای دختر را می دهد و با او ازدواج می كند